De Harde schijf (Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie) Zie http://nl

De Harde schijf
(Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie)
Zie http://nl.wikipedia.org/wiki/Harde_schijf
(Dit artikel is een copy uit Wikipedia om zonder internet verbinding te kunnen lezen)
Harde schijf van 512 MB van Quantum
Een harde schijf, van het Engelse hard disk drive of HDD, is een vorm van extern geheugen,
een elektromechanisch computeronderdeel waarop gegevens bewaard kunnen worden. Met de
aanduiding harde schijf kan men de eigenlijke schijf bedoelen waarop in de vorm van
magnetische polarisatie de gegevens zijn geschreven, maar meestal bedoelt men het hele
apparaat met schijven, lees- en schrijfkoppen en besturingselektronica, samen in een
behuizing. In IT-documentatie wordt de term vaste schijf gebruikt, omdat de schijf vast in de
computer gemonteerd wordt. De gegevens zijn permanent, in tegenstelling tot het vluchtig
Random Access Memory (RAM) en blijven ook bewaard als de computer uit staat. Een harde
schijf is tegenwoordig altijd voorzien van een besturingseenheid, de controller. Dit is een
elektronische schakeling die de toegang tot de data op de schijf regelt.
Inhoud
















1 Geschiedenis
2 Toepassingen
3 Constructie en interface
4 Aansluitmethoden
o 4.1 Geschiedenis van aansluitmethoden
5 Memory in Chip
6 Indeling op harddisk
7 Maatvoeringen
8 Partitioneren
9 Fragmentatie
10 Adressering
o 10.1 Cilinder, kop, sector
o 10.2 LBA
o 10.3 Doorlopend volgnummer
11 Betrouwbaarheid
12 Geluid
13 De harde schijf afdanken of repareren
o 13.1 Gegevens wissen van de harde schijf
14 Andere opslagmedia met roterende schijven
15 Toekomst
16 Trivia
Geschiedenis
Aanvankelijk werden magnetische tapes gebruikt als permanent opslagmedium voor data. Op
13 september 1956 introduceerde IBM de eerste harde schijf: Random Access Method of
Accounting and Control. De RAMAC bestond uit 50 gestapelde magnetische schijven met een
diameter van 61 cm (24 inch). Er waren twee speelkoppen. De totale capaciteit van deze schijf
was 5 MB.
Sinds de introductie van de RAMAC groeide elk jaar de opslagcapaciteit van harde schijven,
terwijl de omvang steeds kleiner werd.
Toepassingen
Meestal worden op de harde schijf van een computer het besturingssysteem, de programma's
en de gegevens van de gebruiker bewaard. Daarnaast kan een computer de harde schijf
tijdelijk als geheugen gebruiken wanneer er geen RAM meer over is. Linux doet dit door
middel van een speciale swap-partitie, terwijl Windows de "pagefile" op de systeemschijf zet
(of op een door de gebruiker gedefinieerde partitie).
Constructie en interface
De harde schijf heet hard omdat hij bestaat uit één of meer niet-flexibele ronde platen, in
tegenstelling tot de flexibele floppy's die bij de oudste minicomputers het enige
opslagmedium waren. De platen zijn gecoat met een microndunne magnetiseerbare laag. Deze
platen worden platters genoemd. Op een beweegbare arm (actuator) zitten de lees- en
schrijfkoppen. Die arm heeft een spoel die beweegt tussen sterke magneten. Door de spoel
van meer en minder spanning (Positief - Negatief) te voorzien kan de arm zeer precies worden
gestuurd. De informatie wordt dus met koppen op de schijf gezet en weer teruggelezen.
Omdat hiervoor de kop moet worden verplaatst en soms moet worden gewacht tot het juiste
gedeelte van de schijf onder de kop doordraait is de harde schijf een aantal ordes van grootte
trager dan geheugen in geïntegreerde schakelingen. De opslagcapaciteit van harde schijven is
de laatste decennia enorm toegenomen.
Aansluitmethoden
IDE-kabel
Serial ATA-kabel
In de meeste moderne computers is een harde schijf vast ingebouwd. Deze kan op
verschillende manieren worden aangesloten.
De meest gebruikte manieren om een harde schijf in een computer aan te sluiten zijn:





Integrated Drive Electronics (IDE). Dit is een verouderde standaard die tot 2004 werd
gebruikt.
PATA. Hiermee wordt "Parallel ATA" bedoeld, en men bedoelt dan meestal IDE, of
soms SCSI.
Serial ATA (SATA). Vanaf 2004 wordt voornamelijk SATA gebruikt.
SCSI. Dit is een verouderde standaard voor servers.
Serial Attached SCSI (SAS). Dit wordt vanaf 2006 gebruikt in servers en is een
verbeterde SCSI.
Harde schijven kunnen ook extern op de computer worden aangesloten. De gebruikte
verbindingen zijn:





Universal Serial Bus (USB).
Firewire-poort (ook wel IEEE 1394 genoemd).
iLink. Dit is een propriëtaire interface van Sony en lijkt op Firewire maar is niet
compatibel.
eSATA (external Serial ATA). Dit is officieel niet precies hetzelfde als de gewone
SATA, maar vaak wordt een gewone interne SATA-poort ook als externe SATA-poort
gebruikt. Bij korte kabels geeft dat geen problemen.
Network-attached storage (NAS). Een harde schijf in een netwerk. Dat kan ook
draadloze NAS zijn, waarbij de harde schijf via wifi benaderd wordt.
De solid-state drive (SSD) schijven kunnen ook SATA en SAS aansluitingen hebben, maar in
2009 worden voor SSD schijven steeds meer andere aansluitingen ontwikkeld.
Geschiedenis van aansluitmethoden
De oorspronkelijke pc had geen aansluitingen voor harde schijven. Een ISA-insteekkaart werd
gebruikt, met daarop de elektronica om de harde schijf te besturen. Die insteekkaart of
controller hoort bij een bepaald type harde schijf zoals bijvoorbeeld ST506 of ESDI. Hierbij
worden twee flatkabels gebruikt; een brede voor de besturing van de harddisk en een smalle
voor de data-overdracht.
Korte tijd bestonden er ISA-insteekkaarten met daarop een kleine harde schijf gemonteerd. De
zogenoemde harde kaart.
Als vervolg op de ST506 kwam de IDE-aansluiting. De IDE-aansluiting maakt een einde aan
de onduidelijkheden en was lange tijd de standaard. Een enkele flatcable werd gebruikt voor
de gegevensoverdracht, en een stekker met +5V en +12V zorgde voor de stroom. Bij een
IDE-aansluiting wordt aan einde van de brede kabel vanaf het moederbord de schijf met het
besturingsprogramma aangesloten als Master, halverwege de kabel zit dan vaak een andere
harddisk die als Slave is geschakeld. Jumpers zijn kleine doorverbinders aan de achterzijde
van de harddisk. Zo kan onder andere worden aangegeven via de jumpers alleen Master,
Master met slave present, Single of Master en Cable select.
Omdat de IDE-verbinding voor servers traag was, werd in servers vaak SCSI gebruikt als
verbinding.
Om de snelheid van data-overdracht te vergroten, werd SATA ontwikkeld. Bij de SATAaansluiting hoeft geen Master of Slave ingesteld te worden. Toch kan in de BIOS een harde
schijf soms nog steeds als Master of Slave gezet worden, om compatible te zijn met de
software. Sommige desktop-computers hebben een slede voor een harde schijf. De verbinding
is dan vaak een SATA verbinding. Het voordeel daarvan is, dat gebruikers gemakkelijk van
harde schijf kunnen wisselen zonder de computerkast te hoeven openen.
In servers werd niet overgestapt naar SATA, maar werd de oude SCSI verbeterd en ook
serieel gemaakt. Zo ontstond SAS. Voor servers bestaan er verschillende systemen om
meerdere harde schijven in rekken te plaatsen.
In 2009 zijn er al harde schijven met een optische interface via een glasvezel, maar het is niet
duidelijk of dat een standaard zal worden.
Memory in Chip
Fabrikanten van harde schijven slaan vaak gegevens over mechanische problemen van de
harde schijf op in een Electronically Erasable Programmable Read Only Memory (EEPROM)
in de controller. Om dergelijke gegevens op te vragen is een standaard ontwikkeld die
S.M.A.R.T. (Self Monitoring Analysis and Reporting Technology) heet. Als gegevens nog
leesbaar zijn, maar minder betrouwbaar, dan kan via S.M.A.R.T. een waarschuwing gegeven
worden dat de harde schijf binnenkort stuk zou kunnen gaan.
Ook kunnen gegevens zijn opgeslagen zoals de maximale temperatuur die de schijf ooit heeft
gehad.
Indeling op harddisk
Een harde schijf is in de fabriek geformatteerd (het zogenoemde low-level format) en is
verdeeld in cilinders of tracks en sectoren. De gebruikersgegevens worden opgeslagen als een
lange rij bits. De mappenstructuur van de schijf wordt bepaald door het bestandssysteem dat
de conversie tussen mappen en bestanden enerzijds en bits anderzijds verzorgt.
De formattering op laag niveau verdeelt de schijf in sectoren, de kleinste eenheid die in één
bewerking door een lees/schrijfkop kan verwerkt worden. Elke sector krijgt een uniek
nummer zodat de diskcontroller (het stuurorgaan van de harde schijf) straks weet hoe de
koppen moeten worden gepositioneerd.
Recentere schijven hebben echter een complexe structuur, waarbij de buitenste sporen meer
sectoren hebben dan de binnenste sporen. Bij deze schijven kan de low-levelformattering
uitsluitend door de fabrikant worden uitgevoerd.
De low-levelformattering wordt gewoonlijk door de producent gedaan met
formatteringsroutines die specifiek voor de betrokken harde schijf geschreven zijn. Indien je
andere routines gebruikt, bijvoorbeeld Calibrate of Spinrite die op BIOS-niveau werken, kan
de schijf hierdoor definitief onbruikbaar worden.
Het kan zijn dat er tijdens het formatteren slechte plekken op de schijf of diskette worden
gevonden. Dit noemt men beschadigde sectoren (bad blocks of bad sectors).
Veel moderne harddisks constateren de slechte blokken automatisch en proberen ze door een
speciaal gereserveerd blok te herstellen. Voor het besturingssysteem is dit niet zichtbaar.
Maatvoeringen
De oorspronkelijke afmetingen van harde schijven was gerelateerd aan de maten van Floppy
Disk Drives (FDD). Lengte en breedte kwamen overeen, de hoogte werd gevarieerd. De
namen waaronder deze bekend staan (de "form factor"), zoals 3,5 inch en 2,5 inch, komen
slechts bij benadering overeen met de werkelijke maten. De echte maten worden hieronder
genoemd.






"5¼ inch": 146,1 mm x 41,4 mm x 203 mm. Deze maat, voor het eerst gebruikt door
Seagate in 1980, was oorspronkelijk even hoog als een volledige hoogte van een
toenmalige 5¼-inch diameter FDD, namelijk 82,55 mm. Dit is bijna twee keer zo hoog
als tegenwoordig wordt gebruikt voor cd- en dvd-drives: 41,4 mm (“halve hoogte”) en
al snel hadden ook harde schijven dit formaat. De Quantum Bigfoot HDD was de
laatste met deze lengte en breedte maar dan met “low-profile” (~25 mm) en “ultralow-profile” (~20 mm) hoge versies.
"3½ inch": 101,6 mm x 25,4 mm x 146 mm. Deze kleinere maat was oorspronkelijk
4,14 cm hoog maar is tegenwoordig vervangen door de variant van 2,54 cm en wordt
gebruikt in de huidige desktopcomputers.
"2½ inch": 69,85 mm x 9,5 mm x 100 mm. Deze kleinere maat is geïntroduceerd door
PrairieTek in 1988; er is geen corresponderende FDD. Het is de meest gebruikte maat
in mobiele apparaten, met name laptops. Ook wordt dit formaat steeds meer in (rackmounted) servers gebruikt. In een 1u server passen er meestal maar 2 3,5"-schijven,
tegenover 4 2,5"-schijven. Vandaag de dag is de meest voorkomende hoogte 9,5 mm,
maar er bestaan ook varianten van 19 mm, 17 mm en 12,5 mm.
"1,8 inch": 54 mm × 8 mm × 71 mm. Deze maat is oorspronkelijk geïntroduceerd door
Integral Peripherals in 1993. Hij wordt gebruikt in digitale audio spelers en
subnotebooks. Dit formaat is populair in iPods en andere mp3-spelers met een harde
schijf.
"1 inch": 42,8 mm × 5 mm × 36,4 mm. Deze maat is geïntroduceerd in 1999 als IBM's
Microdrive en past in een CF Type II slot. Samsung noemt dezelfde maat "1,3 inch" in
hun productliteratuur.
"0,85 inch": 24 mm × 5 mm × 32 mm. Toshiba kondigde deze formfactor aan in
januari 2004 voor gebruik in mobiele telefoons en soortgelijke apparaten, inclusief
SD/MMC slot compatibele HDDs geoptimaliseerd voor video-opslag op 4G
apparaten. Toshiba verkocht versies van 4 GB (MK4001MTD) en 8 GB
(MK8003MTD) en heeft het Guinness World Record voor de kleinste harde schijf.
De kleinere maten "1" en "0,85" zijn bezig te verdwijnen vanwege de komst van solid-state
disks (flash-disks).
Partitioneren
Harddisks kunnen worden opgedeeld in meerdere partities. Daarvoor kunnen diverse redenen
zijn:




Gegevens zoals documenten kunnen zo worden gescheiden van het besturingssysteem,
zodat het besturingssysteem makkelijker te vervangen is zonder gegevensverlies;
Partities zijn meestal nodig om meerdere besturingssystemen op één harddisk te
installeren;
Partities zijn nodig als men meerdere bestandssystemen, zoals FAT en NTFS, naast
elkaar wil gebruiken.
Sommige fabrikanten gebruiken een herstelpartitie, zodat het apparaat terug te brengen
is zoals het apparaat werd gekocht.
Er zijn diverse programma's om harddisks te partitioneren. Bij het partitioneren kunnen de
gegevens op de harddisk verloren gaan. Het is daarom zeer raadzaam om voor het
partitioneren eerst een backup te maken.
Fragmentatie
Omdat bestanden meestal groter zijn dan een sector en de vrije sectoren in de loop van de
gebruikstijd verspreid over de schijf komen te liggen, zal fragmentatie optreden. Bij
fragmentatie zal een bestand niet in aaneengesloten sectoren worden opgeslagen, maar het
bestand zal worden verdeeld over de vrije ruimtes. Dit heeft tot gevolg dat de leeskop vaker
naar een track en/of sector moet zoeken en de benodigde tijd voor lezen en schrijven
toeneemt. Verschillende bestandssystemen zijn meer of minder gevoelig voor fragmentatie.
Sommige database-systemen maken geen gebruik van een bestandssysteem en schrijven de
data als bits weg op de juiste plaats op de harde schijf. Dit verbetert de prestaties die met een
RAID-configuratie nog verhogen.
In 1999 werd door IBM de Microdrive op de markt gebracht, een zeer kleine (42 x 36 mm) en
platte (5 mm) harde schijf van 170 en 340 megabyte, die als CompactFlash-kaart in een
laptop, PDA of digitale camera gestoken konden worden. Deze harde schijven zijn net als de
andere schijfformaten gestaag in capaciteit gegroeid, 4 en 6 gigabyte-varianten worden (in
2005) gebruikt in mp3-spelers, zoals de iPod.
Adressering
Een computerprogramma dat een schijf leest of beschrijft, zal meestal werken met bestanden.
Het besturingssysteem bepaalt waar het bestand zich bevindt. Uiteindelijk wordt er een sector
van de schijf gelezen of beschreven.
Het BIOS bevat routines om een sector van de schijf te lezen of te beschrijven. Ze kunnen
worden aangeroepen met INT 0x13.
Cilinder, kop, sector
De oudste schijven kunnen geadresseerd worden met drie bytes, namelijk voor cilinder, kop
en sector. In INT 0x13 (functie 0x02 en 0x03) geeft men dan op:
Register
waarde
DL
schijf (harde schijven hebben nummers 0x80, 0x81, enz.)
CH
cilinder, genummerd vanaf 0
DH
kop, genummerd vanaf 0
CL
sector, genummerd vanaf 1
Dit biedt ruimte voor een schijf met 256 koppen (wat erg veel is) en 256 cilinders (wat
spoedig erg weinig bleek te zijn). Daarom werd besloten bits van het cilindernummer bij de
kop en de sector op te nemen:
Register
waarde
DL
schijf
CH
bits 7-0 van cilinder, genummerd vanaf 0
CL, bits 7-6 bits 9-8 van cilinder
DH, bits 7-6 bits 11-10 van cilinder
DH, bits 5-0 kop, genummerd vanaf 0
CL, bits 5-0 sector, genummerd vanaf 1
LBA
Ook dit was spoedig onvoldoende. De volgende generatie schijven werd uitgerust met Logical
Block Addressing. De schijf presenteert zich als een schijf met 1024 cilinders, 32 koppen en
63 sectoren en de controller van de schijf rekent deze waarden om naar de werkelijke
waarden: meer cilinders en minder koppen. Bovendien heeft de schijf wellicht meer sectoren
langs de rand van de schijf, zodat er geen vast aantal sectoren meer is. De controller zorgt
daarvoor.
Doorlopend volgnummer
De adressering van de vorige paragraaf biedt ruimte voor maximaal 2 GiB. Moderne schijven
zijn veel groter. Om eens en voor altijd een oplossing te geven, werd besloten de sectoren
sequentieel te nummeren. De programmering wordt daardoor vereenvoudigd: men hoeft niet
meer een volgnummer op te delen in cilinder, kop en sector. De sectoren kregen een
volgnummer van 64 bits.
Er waren nu nieuwe functies (0x42 en 0x43) nodig in INT 0x13. De functies 0x02 en 0x03
zijn dus verouderd. Aan de functies wordt een volgnummer van 64 bits meegegeven, wat
ruimte biedt voor schijven die bijna tien miljard keer zo groot zijn als de huidige schijven van
1 TiB.
Een probleem is echter nog de standaard in de partitietabellen (zie Master boot record) waarin
schijven van maximaal 4 TiB worden ondersteund.
Betrouwbaarheid
Gegevens die op de harde schijf zijn opgeslagen, blijven over het algemeen minstens 10 jaar
intact.
De betrouwbaarheid wordt voor een deel bepaald door het merk en de serie. Sommige series
harde schijven blijken in de praktijk veel meer uit te vallen dan andere. Dit heeft in het
verleden geleid tot de ondergang van enkele merken van harde schijven.
Vroeger had de temperatuur van de harde schijf grote invloed op de levensduur. Toen gold de
vuistregel dat de levensduur zou halveren bij iedere 10 graden meer. Tegenwoordig zijn harde
schijven voor desktop-computers echter geoptimaliseerd om te werken tussen 30 en 40
graden. Harde schijven voor in een laptop zijn soms geschikt tot 60 graden, en kunnen
jarenlang op 50 graden blijven werken.
Om harde schijven in een desktop-computer niet te warm laten worden zijn er speciale
behuizingen en ventilatoren om harde schijven te koelen. Voor laptops zijn er koelers met
ventilatoren die onder de laptop geplaatst worden.
De mechanische constructie is tegenwoordig ook veel beter dan bij harde schijven van voor
1995. Maar vooral mechanische schokken tijdens gebruik kunnen nadelig zijn.
Om gegevensverlies bij een falende schijf te beperken kunnen meerdere schijven in een
Redundant Array of Independent Disks (RAID) configuratie gebruikt worden.
Geluid
Een harde schijf produceert de volgende geluiden:[1]




Een laagfrequente trilling door het ronddraaien van de schijven. Deze is meestal niet
hoorbaar, maar wel te voelen als een aangesloten harde schijf los in de hand wordt
gehouden.
Geruis door het ronddraaien van de schijven. Dit geluid is vooral bij oude harde
schijven goed hoorbaar, maar is meestal niet hinderlijk. Sinds 2002 hebben vrijwel
alle harde schijven vloeistoflagers, waardoor dit geluid sterk is verminderd.
Een hoge toon door het ronddraaien van de schijven en door de trilling die de motor
veroorzaakt. Deze hoge toon wordt meestal luider als er onbalans is, bijvoorbeeld
wanneer de harde schijf gevallen is. Ook wordt deze toon luider in de loop van de
jaren. Wanneer deze toon plotseling toeneemt en in de loop van weken of maanden
nog sterker wordt, kan dit duiden op onbalans van de schijven en kan de harde schijf
minder betrouwbaar worden. De kast van de computer kan dit geluid versterken.
Een grommend/reutelend geluid van de arm waarop de lees/schrijf-kop zich bevindt.
Dit is alleen te horen als de harde schijf gegevens moet verwerken. Dit geluid kan
soms versterkt worden door de computerkast, vooral als die van dun metaal gemaakt
is. Sinds 2000 hebben de meeste harde schijven mogelijkheden om dit geluid te
verminderen. De arm met de lees/schrijf-kop wordt dan minder snel heen en weer
bewogen. Het nadeel hiervan is dat de data minder snel opgevraagd kunnen worden.
Dit komt simpelweg omdat de arm met de lees/schrijf-kop minder snel bij de plaats
van bestemming is.
Er bestaan verschillende manieren om de geluiden te verminderen, bijvoorbeeld door de harde
schijf niet tegen het metaal van de computer aan te schroeven, maar dat via rubbertjes te doen.
De harde schijf afdanken of repareren
Bij meerdere onderzoeken bleek in 2005 dat harde schijven die tweedehands worden
aangeboden in meer dan de helft van de gevallen nog persoonlijke gegevens bevatten. Dat kan
gaan om e-mailgegevens, maar ook om creditcardnummers of andere vertrouwelijke
gegevens.
Het wordt dan ook dringend aangeraden gegevens grondig te verwijderen voordat men een
schijf afdankt. Zonder meer verwijderen van bestanden is onvoldoende, want daarmee worden
alleen de indexen (of zelfs alleen de partitietabel) verwijderd zodat veel gegevens nog
teruggehaald kunnen worden. Volledig wissen (alle sectoren wissen) is veiliger, maar volgens
sommigen zijn ook dan de gegevens met gespecialiseerde apparatuur nog te herstellen.
Het kan een probleem zijn als een schijf voor reparatie ingestuurd moet worden, aangezien
een defecte schijf niet zelf gewist kan worden. Erger: vaak wordt de schijf niet direct
gerepareerd maar omgeruild, en na reparatie wordt de schijf (als 'refurbished') aan een andere
klant gegeven. Nu valt te verwachten dat een fabrikant wel iets beters te doen heeft dan een
ingestuurde schijf te onderzoeken op achtergebleven gegevens, en bovendien zal een
scrupuleuze fabrikant de schijf grondig wissen voordat hij opnieuw in omloop wordt gebracht.
Bevat een schijf echter zeer vertrouwelijke gegevens, dan kan men beter van reparatie afzien.
Gegevens wissen van de harde schijf
Op een FAT-schijf onder DOS en versies van Microsoft Windows tot en met 3.11 wordt als
'verwijderd'-markering de eerste letter van de naam van het bestand vervangen door een teken
(hexadecimaal E5), en de gegevensblokken die het bestand bezette worden als "vrij"
gemarkeerd. De gegevens van het bestand staan echter nog steeds op de harde schijf en zijn
met speciale (data recovery-)programma's terug te vinden, zolang ze maar niet overschreven
worden.
Wanneer de gegevens wel overschreven worden, zijn ze met speciale methoden nog terug te
halen. Een harde schijf bevat in tegenstelling tot een bandrecorder geen wiskop. De oude
magnetische gegevens worden dus niet eerst gewist, maar de nieuwe informatie wordt er
overheen geschreven. Daardoor wordt de nieuwe magnetische informatie nog enigszins
beïnvloed door de vorige informatie. Dit is normaal gesproken geen enkel probleem, omdat de
elektronica van de harde schijf het altijd naar de correcte bit (een "1" of een "0") vertaalt.
Fabrikanten van harde schijven, geheime diensten en data-recovery-bedrijven kunnen de
magnetische informatie echter analoog lezen en zo nog een deel van de oude gegevens
terugvinden. Het is echter onbekend in hoeverre dat in de praktijk goede gegevens oplevert.
Om te voorkomen dat oude informatie te lezen is, zijn er speciale wismethodes waarbij de te
wissen gegevens vele malen met willekeurige bitpatronen worden overschreven.
Deze "veilige wismethodes" duren erg lang. Als men een harde schijf afdankt en men wil dat
hij niet meer leesbaar is, is het beter de schijf mechanisch te vernietigen, bijvoorbeeld door er
met een boormachine meerdere gaten doorheen te boren of een paar harde klappen met grote
hamer op te geven. Er zijn ook gespecialiseerde bedrijven die tegen betaling de harde schijf
versnipperen door deze door een zogeheten shredder te halen.
Andere opslagmedia met roterende schijven
Naast de harde schijf bestaan er ook andere ronddraaiende opslagmedia waarop informatie
kan worden gelezen en/of geschreven: bijvoorbeeld diskettes, cd-roms, dvd's, zipdisks,
jazdisks, floppydrives, bernouillidrives, hd dvd's blu-raydisks enzovoort. De prijs per gigabyte
kan erg verschillen doordat sommige zojuist genoemde producten nieuw/nieuwer zijn dan de
andere producten.
Toekomst
Sinds 2009 is het mogelijk om de harde schijf te vervangen door een solid-state drive (SSD).
Een SSD heeft echter een hogere prijs per [Gigabyte] dan de conventionele harde schijf. Zo
hebben bijvoorbeeld de kleine netbooks geen harde schijf meer, maar een vorm van
flashgeheugen. Het flashgeheugen kan in de vorm van een SSD zijn, maar het geheugen kan
ook direct in de netbook gesoldeerd zijn.
Voor grote hoeveelheden gegevensopslag is de harde schijf nog onmisbaar. Omdat er nog
steeds nieuwe technieken worden uitgevonden om nog meer gegevens op te kunnen slaan, is
nog niet bekend of en hoe lang de harde schijf zal blijven bestaan.
Trivia




Op 13 september 2006 bestond de harddisk vijftig jaar. De eerste schijf van dit type
(de RAMAC van IBM) had een capaciteit van 5 MB en woog ongeveer 1000 kg.
Omgerekend betekent dit een gemiddelde volumetoename van ongeveer 47 procent
per jaar.
In augustus 2006 kondigde Hitachi aan datzelfde jaar harde schijven van 3,5 inch met
een capaciteit van 1 terabyte te gaan produceren.
Begin april 2007 werd de eerste harde schijf met een capaciteit van 1 terabyte gespot
in een winkel in Japan. De schijf bestaat uit vijf schijven van 200 GB, draait met 7200
toeren per minuut en heeft 32 MB cachegeheugen aan boord. Medio 2007 zijn
schijven van 1 terabyte verkrijgbaar in de computerwinkels. Sinds begin februari 2009
zijn er ook de eerste schijven van 2 TB (2000 GB) verkrijgbaar, die bestaan uit 4
schijven van 500 GB. Sinds maart 2011 worden ook schijven van 3 TB aangeboden.
Eind oktober 2011 zijn de prijzen van harde schijven fors gestegen door tekorten op de
markt die zijn ontstaan door de zware overstromingen in Thailand, één van de grootste
exporteurs van harde schijven. Dit zal tot gevolg hebben dat de prijzen hoog blijven
tot medio Q1-2012.