Met zijn nieuwste boek, Romeinen en barbaren. De

ROMEINEN EN BARBAREN
18 oktober 2013 om 13.57 uur – door Martijn Vermeersch & Yannick Verberckmoes
editie 2013 online
categorie wetenschap
HET UITGEBREIDE INTERVIEW
Met zijn nieuwste boek, Romeinen en barbaren. De ondergang van het Romeinse Rijk in het westen, vult
historicus Jeroen Wijnendaele een opmerkelijke lacune in de historische literatuur. Het is namelijk voor het
eerst dat de ondergang van het Romeinse westen in het Nederlands wordt opgetekend.
Op 24 augustus 410 was het onaangenaam ontwaken
voor de laat-Romeinse wereld. Visigoten onder leiding
van Alarik trokken plunderend en verkrachtend door
de straten van de urbs aeterna. De wereld was met
verstomming geslagen: de stad waar heel de wereld
voor viel, was gevallen. Het psychologisch trauma dat
volgde, bleek moeilijk te verwerken. “Als zelfs Rome
kan vergaan, wat is er dan nog veilig?” schreef de
kerkvader Hiëronymus. Hoe was het ooit zover
kunnen komen?
Het einde van een
eeuwige stad
Voor de ondergang van het West-Romeinse Rijk zijn
talloze redenen aangevoerd, gaande van
loodvergiftiging tot decadente keizers. Wat is
volgens u de hoofdoorzaak?
“De Duitse historicus Alexander Demandt verzamelde
begin jaren 1980 meer dan tweehonderd factoren die
geleerden in het verleden als oorzaak gaven voor ‘de
val van Rome.’ Sommige zijn al wat
wetenschappelijker dan de ander. Loodvergiftiging,
bijvoorbeeld, neemt geen kat nog serieus. Ik viel dan
ook bijna stijl achterover toen Bart De Wever
daarmee kwam aandraven in zijn column in De
Standaard begin dit jaar. Als je dat soort quatch aan
de kant schuift, zijn er verscheidene manieren om dit
concept te benaderen. Lange tijd heeft men de
desintegratie van het Romeinse Rijk in het westen –
volgens mij de meest wetenschappelijke manier om
het fenomeen van ‘de val van Rome’ te omschrijven – aanzien als een ramp. Sinds het einde van de 18e eeuw
lijkt het of westerse wetenschappers in een soort permanente dialoog verwikkeld zijn tussen wat men als een
geïdealiseerde beschaving beschouwt en de eigen leefwereld. Er is uiteraard niet één factor waarmee je zo’n
geopolitiek proces kunt verklaren. Wel merk ik in het wetenschappelijk debat van de laatste jaren twee
tendensen: zie je externe druk – de zogenaamde ‘grote volksverhuizingen’ – als doorslaggevend of interne
destabilisering? Toen ik het onderzoek voor dit boek aan het doen was, was het eerste opnieuw enorm en
vogue. Zelf reken ik me echter nadrukkelijk tot het tweede kamp. Maar ik laat mijn conclusie graag over aan de
lezer om te ontdekken.”
Voor velen is de val van het West-Romeinse Rijk toch eerder de resultante
van een clash van culturen: Romeinen tégen barbaren.
“Loodvergiftiging als
oorzaak voor de
ondergang van het
Romeinse Westen
neemt geen kat nog
serieus.”
“Er was niet zoiets als ‘Romeinse’ of ‘barbaarse’ etniciteit – en laten we
alsjeblieft het woord ras achterwege laten. Dit zijn politieke labels. Voor de
Romeinen was iedereen die geen inwoners van hun imperium was ‘barbaren’.
Ongeacht of het een superstaat betrof die zich kon meten met Rome, zoals
Perzië, nomadenstammen, zoals de Hunnen, of agrarische samenlevingen, zoals
pakweg de Franken of de Goten. Zo ook was het Romeins Rijk een staat met
talloze culturen en sociale groepen. Het blijft bijzonder moeilijk om in het
Vlaanderen van vandaag uitgelegd te krijgen dat taal of ‘bloed en bodem’ niet de grondslag waren van mensen
hun identiteit. Naast het Grieks en Latijn, waren er ook pakweg Keltische of Punische dialecten die eeuwenlang
bleven voortbestaan.
“Wat de Laat-Romeinse staat zo’n merkwaardig succesverhaal maakte was dat het er niet toe deed of men nu
een Britse soldaat, Afrikaanse boer of Syrische handelaar was. Allemaal waren ze ook Romeinen en konden ze
tot de toplaag van de maatschappij doorstromen – een notoir contrast met de Republiek en zelfs het vroege
keizerrijk. Zo ook dus voor mensen die buiten het imperium geboren waren en technisch gezien barbaren
waren. Ook voor vele barbaren was het Romeinse keizerrijk geen aartsvijand maar een carrièremogelijkheid.”
Wachten op de barbaren
Alarik was niet de eerste, noch de laatste die Rome in brand zou steken.
Wat maakte zijn rooftocht dan zo bijzonder? Was het de ultieme triomf
der barbarij?
“Ook voor vele barbaren
was het Romeinse
keizerrijk geen
aartsvijand maar een
carrièremogelijkheid.”
“Zo omschreef mijn verre naamgenoot, de kerkvader Hieronymus, het
inderdaad. Het frappante is dat de plundering van Rome in 410 wel voor
een psychologische schokgolf zorgde – het was immers exact achthonderd
jaar geleden dat dit nog eens gebeurd was – maar eigenlijk geen enkel
politiek of militair verschil maakte op het moment zelf of in de jaren nadien. Sterker nog: voor Alarik was dit
net een persoonlijke nederlaag. Een daad van ultieme frustratie na anderhalf jaar onderhandelingen gevoerd te
hebben. Rome was op dat moment niet langer de hoofdstad van het keizerlijke westen, maar wel nog steeds
de grootste metropool. Alarik had haar met gemak kunnen innemen eind 408 maar dat deed hij niet. Het was
het ultieme dreigmiddel tijdens onderhandelingen met de keizer. Toen Alarik de handdoek in de ring gooide na
18 maand vruchteloos onderhandelen maakte hij dat dreigement waar.”
U gaf tijdens uw lezing een zeer genuanceerd beeld van die plundering. Moeten we eigenlijk ons beeld van
barbaren bijstellen?
“Het is moeilijk. Er zijn daar uiteraard zeer wrede dingen gebeurd. Het probleem is echter vaak het idee van us
versus them. In Europa, afhankelijk van nationaliteit, identificeren auteurs zich vaak met ofwel het Romeinse
kamp ofwel met de anderen. Als je naar literatuur tot vlak na WO II kijkt, dan zie je dat Franse auteurs die val
van Rome een ramp vinden, terwijl Duitse auteurs het natuurlijk hebben over ‘de grote volksverhuizingen’, een
term die we overigens van hen hebben overgenomen. Het probleem is dat het Romeins leger minstens even
brutaal was als die zogenaamde barbaarse krijgsbendes. Niemand was schuldvrij. Er was geen conventie van
Genève, een mensenleven was niet zoveel waard.”
“Tijdens mijn lezing heb ik misschien wat overdreven gesteld dat de plundering van 410 een van de meest
beschaafde was die de stad zou meemaken. In mijn boek benadruk ik dat voor veel Romeinse burgers dat een
traumatisch ervaring moet geweest zijn: je zult maar eens je huis zien leeggehaald worden door huurlingen.
Maar de bronnen benadrukken dat Alarik strikte orders had gegeven aan zijn troepen: geen moord, geen
brandstichtingen en laat mensen met rust die asiel zoeken in heilige plaatsen. We hebben nota bene geen
enkel bron opgesteld vanuit Alariks standpunt of die van zijn troepen. Er zullen zeker onschuldige burgers
gemolesteerd zijn door oproerige soldaten (waarvan Alarik er zelfs een liet terechtstellen als tuchtmaatregel).
Maar er is dus consensus dat het hem niet te doen was om de boel plat te gooien.